Ebabil Şiiri - Osman Erdoğmuş

EBABİL

Ebrehe büyük bir kilise yapıp da,
Zülmünü yeryüzüne,
Taşımak isteyince,
Kendini yeryüzünün
En büyük insanı,
Hüküm koyan bir kral,
Her dediği bir ferman,
Her fermanı,
Uyulması gereken bir buyruk,
Olduğunda.
Büyük bir ordunun kumandanı olarak,
Yeryüzünü ıslah etmek niyetiyle,
Çıkınca sefere.
Geldi mukaddes beldeye, Kabe’ye
Yerle bir edecek,yakarak yıkarak.

Ebreheler çoğaldı
Ağlıyor küre-i arz,
Ya Rabb acı bizlere
Gönder ebabillerini,
Taş atsın zalimlere.

Gün oldu,devran döndü,
Köprülerin altından çok sular geçti.
Bilim ve teknik zirveye çıktı.
Ama
Ama zulüm hiç değişmedi.
Sadece
Sadece zalimlerin isimleri değişti,
Modern düşünceli firavunlar,
Nemrutlar,Ebu cehil,Neronlar,
Türedi yeryüzünde.
Menfaatlerine,çıkarlarına
Halel gelecek diye,
Kanlar dökülmüş,
Açlıktan insanlar kürdan gibi olmuş,
Hastalığın bini bir para.
Onların umurunda mı dünya.
Gelsin paralar,gelsin karılar.
Yeryüzü dar gelirse şayet,
Daha sırada ay var.

Zulüm yayıldı cihana,
Ebrehe kan kusacak.
Göndermezsen ebabillerini,
Mazlumlar boğulacak.

Yeryüzünde müslümanlar,
İnim inim inliyor.
Her kıta ve bölgede
İşkencenin enva-i çeşidini yaşıyor.
Sevgi ve merhametten yoksun insanlar,
İdari mekanizmayı
Ellerine geçirmişler.
Vur,kır,geç
Taktiğini uyguluyorlar.
Mazlumların ahı,
Arş-ı alaya çıktı.
Gazabından korkuyoruz Ya Rabb’i.
Bize Rahmetinle,Merhametinle
Muamele et.

Ebreheler çoğaldı
Ağlıyor küre-i arz.
Ya Rabb acı bizlere,
Gönder ebabillerini
Taş atsın zalimlere.