Ebabil Şiiri - Abdulkadir Avcı

EBABİL

Sökün etti Ebrehe’nin filleri
Nerde kaldın ey Ebabil
Kör kurşuna vuruluyor bakışlar
Yüreğime boşalıyor bombalar şehre değil
Her ölüyle toprağa giren benim
Her kurşunla dirilen ben
Nerde kaldın ey Ebabil

Ölüm gökte yakalıyor son nefesimizi
Yağmur sanıyor çocuklar
Anaların gözyaşlarını
Ölümüne ıslanıyor bedenleri
Sonra vahşetin kör karesi düşüyor
İncecik omuzlarına
Nerde kaldın ey Ebabil

Beyaz hiç bu kadar kara değildi ey Ebabil
Barış güvercinleri gövermeden semamızda
Gökyüzü siyah kesilmemişti
Yeryüzü kanamamıştı
Şimdi kızıl şafakta seni arıyor gözlerim
Mehtabı arıyor
Nerde kaldın ey Ebabil

Nöbet tutuyor sokakta darağaçları
Siren sesleri tünüyor akşam olmadan şehrimize
Ölüm biraz daha yaklaşıyor son nefesimize
Sana yöneliyor söze yenik düşenler
Nerde kaldın ey Ebabil

Senin göğünden katil kanatlar geçer
Kara kutuları ihanet dolu
Senide vuracaklar ey Ebabil
Boşalt gagandaki taşları
Alev topu gözündeki yaşları
Boşalt gagandaki taşları
Ey Ebabil