Kelimelerimin şiirlerden sonra bir mektuba olan yabancılığı kadar yabancıyım kendime.Ne zaman büyüdüm diyemeyecek kadar çok zaman geçmiş çocukluğumun üstünden.Avuç içimdeki yaşama çizgilerimi göremeyecek kadar çok günah toplamışım ellerime…
Anne oldum.Öyle çok şiir getirdim ki bu dünyaya, hepsini asmak isterdim boynuna.Mavi bir gökyüzümüz vardı.Aşk vardı.Sen vardın,ben vardım.Uzatıp ayaklarımızı bu ilişkinin uzatmalarını izliyorduk.Birbirimize ellerimizle yalanlarımızı yedirirken, bazen ceplerimize sakladığımız başka aşklardan atıştırıyorduk.Neşterin ucuna iliştirdiğim günahlarım vardı.Bir de yaş kaybından ölen gözyaşlarım..Tam kadınlığımın ergenlik çağında ayrılmıştık…
Aramızda geçen o konuşmayı hiç unutmuyorum.Ayrıldık deyince ayırabildik mi geçmişimizden kendimizi? Hiç mi kokumu hatırlatan bir parfüme rastlamadın? Hiç mi yürüdüğümüz o yoldan geçmedin? Ah be kendi eski olsa da acısı içimde hiç eskimeyen sevgili, tek bir gün bile hiç mi beni özlemedin?
‘Beyefendi..
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta