Düzkontak Şiiri - Seyfi Karaca

Barınağını sırtında yuvalalan kimi hayatlar içinde
Nasıl kol kanatlanma olaydı ki kuş...
Yaptığını kendi elleriyle hemen bozsun?
Yıllarını yol kıyılarında hasretle bekleyen huzurundan
Kopan her samimiyet bağıyla adım adım
Daha da gelmez uzaklara götürürken insan
Bakışı hep buğulu pencerelerle
İkircikli dönen huysuz dengelerde kendi
Gittiği akıl ve gönül sapkını gurbetinde
Zihni araba sevdası karmakarışık trafik
Göbeğinden vurulmuş daireler peşinde
Doyumsuzluğu başında bela bekcisi zindan
Yosup yığdığı her gıdım mal kaybına ödü giden
Sürekli değişken kur fiyakalaşmasının
Dövüz rayici haraba yapılandığı dünya
Ve kendi öz can kaybı
Bu nasıl sureti vücut...?
Bu nasıl kucak sarımı ahtapotik
Ne kaplumbağa..ne örümcek..ne tırtıl..?
Bütün bunlardan ilim belledim
İnsanım diyor fakat...!
Ne yolu yol
Ne hali hal
Ne duruşu, görünüşü, gidişi, gelişi...
Sevip sevilişi hayatın yüzüne gülüşü
Sahte surat..batık şehir, kırık köprü,
Hattı bozuk dörttekerüstü
Düzkontak...

Seyfi Karaca.........Ekim / 10