Düzen Tutmadı Şiiri - Abbas Paksoy

Baba’mın, beden’inden çağlamıştım.
Ümidimi, ana’ma bağlamıştım.
Geçimimi, beleş’e sağlamıştım.
Bağımı kestiler, düzen tutmadı.

Tam kırk gün, çıkarmadılar hamam’dan.
Gene de, vazgeçemedim anamdan.
Meme’lerindeki, süt’lü mama’mdan,
Rızk’ımı kestiler, düzen tutmadım.

Derken, biraz sevdiler, okşadılar.
Sen büyüdün, demeye başladılar.
Terbiye’mi, sopa’yla işlediler.
Kucaktan atıldım, düzen tutmadı.

Gene de, razı olacaktım ona.
Baba’mın ekmeği, gerekti bana.
Onun kan’ından, bir bağ vardı can’a.
Öyle dedim ama, yine düzen tutmadı.

Delikanlıydım, asileşiyordum.
Güneş gibi parlayan, bir kor’dum.
Dünya’nın ortasına, yumruk vurdum.
Nakavt, ben oldum, düzen tutmadım.

Artık razı’ydım, bir lokma ekmeğe.
Hemen, arkasından gelen, tekme’ye,
Gayrı başlamıştım, tek, tek, kekmeye.
Ondan da ettiler, düzen tutmadı.

Anlarsan, çok şeyler anlattım, sana.
Daha fazla, bir şey sormayın, bana.
Paksoy’um, yaşamadı, kana kana.
Ben ne yapayım ki, düzen tutmadı.