Duyumlar Şiiri - Gülümser Çankaya

bütün duvarlarını yıkar
sakar kelimelerle konuşan
kısık sesli ev

çalkalar ağzını gece
uyuklayan kokular yavaşça
terk eder diş etlerini

ağırlar dudağında
gülmeyi ve ölmeyi
iki mümkün zıtlığın karanlığından korkmuş
koridor

birikmiş yalnızlıktır
tekrar eder elmayı mutfak

kendi tadını arar
çaya atılmaktan sıkılmış şeker

uzatır yolunu
kahve patikasına tırmanan
kenarı kırık fincan

anlaşılmaz bilgidir ayağına ağır masa
üstelik hiç tanımlanmaz varlığı
bir kurt ahşabını oymasa

çok sevmiş olmalı çok kırılır
şizofren sırlarla sürüp gider ayna