Duymazken Kimse! Şiiri - Mert Terzibaşı

Duymazken kimse haykırışlarımı fırtınaların ortasındaydım
Görmezlerken direnmemi yalnızlıklar diyarının kapısındaydım
Harflerin tam orda yerindeydim;
Gözyaşlarım dinmişti artık
Kanıksamıştı ruhum artık yalnızlığı
Alışmıştı ruhum fark edilmemeye…
Diyor ya şair,çatışmaların orta yerinde bir çocuk yüzüydüm diye;
Ben çatışmaların ortasında değil tam içindeydim;
En ateşli tarafıydım çatışmaların:
Kendisinden başkasını yakamayan bir ateştim sadece…
Sesim çıkmazdı çıkamazdı üstelik;
Susmak,sabretmek en büyük erdemdi kendimce
Sandım ki sustukça,içime attıkça geçer her şey
Zaman sarar sandım saklı yaralarımı;
Tuz basmakmış meğersem,yanılmışım…
Sadece öfkemi arttırdı zaman
Ses olup çıkamadı içimden
Çarpamadı dağlara,uzaklaşamadı benden…
Sesimi kesti öfkem bağıramadım avaz avaz;
Duyuramadım içimdeki yangını hiç kimselere…
İlginçtir sadece harflerimde can buldu öfkem
Beyaz kağıtlara dökülebildi sadece
Sadece beyaz kağıtlarda bağırabildi ruhum;
Sadece kağıtlara işlendi harfler,
Sadece sessizliğin sesi oldu harflerim;
Sadece söylemek istediklerimin şifresi oldu şiirlerim:
Sadece birer şifre…