Duymaz Sesimi Şiiri - Kemal Doğanay

Rüzgar serin eser bahar mevsimi,
Desem bile kimse duymaz sesimi.
Hata yapar derler insan kesimi,
Desem bile kimse duymaz sesimi.

Zindan dedikleri derin bir kuyu
Herkes dua eder kurusun suyu
Buraya düşenin değişir huyu,
Desem bile kimse duymaz sesimi.

Dağların başında öter keklikler
Beş para etmiyor artık teklikler
Ovma ile geçer bazen peklikler,
Desem bile kimse duymaz sesimi.

Kurumuş dallarda ötüyor kuşlar
Çocuklar kızınca baykuşu taşlar
Çadır kurmuş düze hep arkadaşlar,
Desem bile kimse duymaz sesimi.

Kafa kol kırılsa yen içte kalır
Bu geceki sazlar çok dertli çalır
Sabah geç kalanlar havasın alır,
Desem bile kimse duymaz sesimi.

Kardeşim dediğin canına kıyar
Aradığın zaman bulunmaz hıyar!
Bazen sevdiklerin çok laflar sayar,
Desem bile kimse duymaz sesimi.

DOĞANAY’ım iri yaptık tuzları
Ağustos ayında kırdık buzları
Yiğit insanların olmaz nazları,
Desem bile kimse duymaz sesimi.