Duymak, Görmek Şiiri - Bahar Özkür

Duvarları kanattığımda, birkaç tırnağım kaldı içinde
Birazcık olsun,
Hüzünlü güzelliği bulaşmış balkonuma;
Akşamüstü açan çiçeklerin.
Yine de duvarları ağlattım.
Çiçek çiçek bir yalnızlıktı karşımdaki.
Kalabalık coğrafyada bir insan; aklımdaki!
Senin için doğumum, yine, bu balkonda, hüzünde
Eskimiş bir portmantoda asılı kalmışken sevgim,
kapı önünde, unutulmuştu bir resim.
Kağıttan evlerden yapılma bir kentte
Arıyor… arıyordum…
Düşlerden yapma gemilerde
Sulara bırakıyordum.
Bir çocuk gibi bekliyordum, kanayan duvarlarıma bakıp
Seviyordum, doğup doğup ölmeyi bu kentte,
Ölümü, ellerine bırakmayı…
Bu kentte, seni duyuyordum, bu halde,
ancak bu halde!