Duygusal Depremler Sonrası

Ah şu kahrolası yalnız saatleri gecenin
Nefret ediyorum aklımla baş başa kalmaktan
Aşk desen başımda tam bir işkence
Ne çayın şekeri var ağzımda, ne ayranın tuzu
Duvarlar Sibirya’da metruk bir hapishane
Yarama tuz olur diye
Artık müzik dinlemekten bile korkuyorum

Gençtik ve güzeldik bir zamanlar
Hayat keşfedilmemiş bir lunapark
Umutlar damla damla bitmeyecek bir derya
Yüreğimiz her sabah tazelenen bir rüya

Sabahla aramızda kaç bin saniye kaldı bilmiyorum
Uyumak geç kalmış ve ne zaman geleceği bilinmeyen bir tren
Geri dönüşün ağır korkusu basmasa yüreğime
Çok uzun bir yürüyüşe çıkacağım biliyorum

Bir kopmuşluk var bir yerlerde
Dalgaların nereden geldiği bilinmeyen bir deniz
Artık
Güneşin tekrar doğacağından da emin değilim
Uyursam
Bir neden de bulamıyorum artık kalkmaya