Duygulu insan, yeşermiş bir ağaç gibidir.
Güneşi, suyu, toprağı sevgi ile yoğurur.
Çeşit çeşit meyve olur.
Şifa veren merhem olur.
Olmadı, serin bir gölge olur.
Duygusuz insan ise, kurumuş bir gövde gibidir.
Ne güneş, ne su, ne de toprak fayda eder.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta