Ne güzel söylemişler: Nokta koyman gereken yerde noktayı sen koymazsan biri gelir koyar, bir virgül alır götürür hayallerini, yarınlarını ve umutlarını. Hiç susmadan konuştuğum günü anladım. Dilimin, dudağımı dişlerime vura vura kanatmasını hala unutamıyorum. O an dilimi kesip atmak istedim. Bazı sözlerin gözleri değil, yüreği kanattığını öğrendim.
Vicdan muhakemesinde sarıya boyanan hep ellerim oldu. İhanetin keskin virajlı yollarında hep patinaj yaptı vicdanım. Çok deşmek istedim solumda kalp diye atan o işe yaramaz et parçasını, ama yapamadım. Ölüm değil de korktuğum, seni başka birine kendi ellerimle vermek. Saçının yüzüne değişini bile kıskanan ben, nasıl verebilirdim ki seni ellere? Daha bir sarıldım hayata, daha sıkı bağlandım toprağa. Kök atan bir ağaç gibi kök saldım yüreğinin en kuytu köşelerine.
Sonra soru işaretleri ile tanıştım. Onlar da başımı, beynimi dondurup gitti. Ve ünlemler tuttu ellerimden. "O bunu yapmaz" dediğim kim varsa, onu hatta daha da fazlasını yaptı bana; ise ünlemi koyup şaşırmak kaldı. Bugünlerde üç noktalarla tanıştım: Birbiri ardına bağlanmış noktalar. Anlamlarını öğrendiğimde adeta vuruldum yüreğimden. Sonsuzluk, sonuna canla başla koşan ben. Adının yanına mı yoksa sonuna mı koyamadığım üç noktayla baş başa kaldım.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta