Duygu Yoksunluğundayım

Sanki yüreğimde son bir kişilik bile yer kalmamış gibi hissediyorum.
İyice tahammülsüzleştim.
İyice yaşamdan koptum ve iyice sosyalleşmekten uzağım.
Duygu adına bir şey hissedemiyorum.
Bir kalbim var mı onu da bilmiyorum.
Hatırlamıyorum daha önce kimseyi sevip sevmediğimi.
Tek hatırladığım yalnız ve bir başına hayatımın olduğu.

Sanki bu dünyadaki görevlerimi tamamlamışım da, şimdi sadece olanı biteni izliyormuşum gibi.
Dışardan bakıyorum insanlara.
Ne kadar küçücük şeyleri büyütüyorlar..
Ne kafam alıyor artık ne de kalbim.
Onlarla aynı ortamda olmak, aynı hava da nefes alıp vermek dahi istemiyorum.
Ciğerlerim bile buna baş kaldırıyor.
Beni bu insanlara mı layık görüyorsun diye..
Ben çok harikayım, çok mükemmelim, çok kültürlüyüm ya da çok biliyorum demiyorum. Ama insanın da biraz kendine çeki düzen vermesi ve kendisini geliştirmesi gerekiyor. Demek ki henüz benim derecem de acı tecrübeler yaşamamışlar.
Olabilir.
Bundan dolayı da kimseyi kınamıyorum.
Ben sadece nefes almak istiyorum.
Kuru kalabalıklar arasında olmak değil, kaliteli yalnızlığı seçiyorum..