Duydum Koca Şehir Senide Bozmuş

Giderken ‘’Dönerim, bekle! ’’ demiştin,
Yıllar geçti, senden hiçbir haber yok,
Yemin edip, ayrılığa yer yok demiştin,
Duydum koca şehir seni de bozmuş.

Kalmamış sevginden, aşkından eser,
Halimi görseler benim, bülbüller susar,
Sensiz ben geçirdim, kaç yaz, kaç bahar,
Duydum koca şehir seni de bozmuş.

Senden başkasına bakmam demiştin,
Başka bir kul eli tutmam demiştin,
Sözde sen yalnızca beni sevmiştin,
Duydum koca şehir seni de bozmuş.

Unutur olmuşsun artık yeminlerini,
Kaybetmişsin yaşadığın değerlerini,
Bir hiç için yok etmişsin emellerini,
Duydum koca şehir seni de bozmuş.

Önceleri benden ayrı yemez, içmezdin,
Gözümün önünden biran, çekip gitmezdin,
Ne söylesem kırılmazdın, bana küsmezdin,
Duydum koca şehir canım seni de bozmuş.

Nikâh için üç beş kuruş tutarım derken,
Kaybetmişsin sen varını, zevkten içerken,
Her gün bir başka sevdaya yelken açarken,
Duydum koca şehir seni de bozmuş.

Komşular görmüşler seni, başka biriyle,
Duyunca yandım aşkın sönmüş külüyle,
Bitirirmiş insanoğlu hayatını, kendi eliyle,
Duydum koca şehir canım seni de bozmuş.

Ne özüne, ne sözüne güven olmazmış,
Doğruluktan yana sende eser kalmamış,
Bütün duygun, aşkın, sevgin hepsi yalanmış,
Duydum büyük şehir seni de bozmuş.
Duydum fani dünya senide bozmuş.

M. ÇAL