Duyduk ki Şiiri - Murat Ülkü

Duyduk ki o ses, artık bize haram,
Gönlündeki umutlar söndü, gardaş.
Yıkıldı dağların, yoruldu meram,
Artık o sevenin dünyası döndü,
Seni seven öldü gardaş.
​
​Boş kaldı koltuğu, yeri üşüyor,
Ne yapsan da gelmez, ne bilsen de yok.
Derin bir hüzün şimdi sessiz işliyor,
Bıraktı dünyayı, çaresiz ve tok,
Seni seven öldü gardaş.
​
​O gözler ki sana hep sevgi bakardı,
Sözleri kalbini sarardı en kışta.
Yüreğinde bir sönmez ateş yakardı,
Şimdi adı bir fısıltı kaldı rüzgârda,
Seni seven öldü gardaş.
​
​Kalk, sil gözyaşını, durma böyle bitkin,
O da istemezdi ki sen düşesin.
Onun hatırası ruhunda etkin,
Unutma ki sen de ona eşesin,
Seni seven öldü gardaş.
​
​Toprak aldı onu, döndü toprağa,
Ama ruhu gökte, izi kalpte var.
Bakma, boş yere ağlama sabaha,
O sevgi bitmez, bu büyük diyar,
Seni seven öldü gardaş.
​
​Unutulur mu hiç o sıcak nefesi?
Her köşede şimdi onun gölgesi var.
Kırıldı birden bire hayatın sesi,
Yokluğunda gönlümüz kederle dolar,
Seni seven öldü gardaş.
​
​Ölüm ki bir sır, çözülmez bilmece,
Bir ayrılık vakti, kalır yara izi.
Uzar mı hiç bu sessiz, karanlık gece?
Ne fayda, ne çare bu acı tezi,
Seni seven öldü gardaş.
​
​Bırak şimdi ellerin titremesini,
O gitti, ama sen burada kalansın.
Taşıyacaksın o aşkın nicesini,
Sen de onunla bir parça yanansın,
Seni seven öldü gardaş.
​
​Şimdi son vedayı etme zamanı,
Olsun, bu ayrılık da bir ders olsun sana.
Bırak o yorgun kalbin son fermanı,
O sevgiyi yaşat ki, değsin bu feda,
Seni seven öldü gardaş.