Duyar mısın Şiiri - Tınay Özşahin

Zaman aynı, mekan aynı mekan,
Varlığını bilmek seni görememek,
İşte budur insanı yakan, yıkan,
Çağırsam adını, duyar mısın sesimi.

Her yer düzlük, ova, Çukurova,
Ama çıksam Adana’nın en yüksek tepesine,
Haykırsam avazım çıktığı kadar,
Sesim çıkmaz oluncaya kadar,
Bağırsam, tüketsem tüm nefesimi,
Çağırsam adını, duyar mısın sesimi.

Yılların izi var üzerimizde,
Görsen belki de tanımazsın şimdilerde
Belki bende, bende tanımam, tanıyamam,
Ama olsun,
Çağırsam adını, duyar mısın sesimi.

Bir an dalıp düşündüğümüzde,
Hafızalarda silik bir resim,
Geçmişten bugünü zorlayan birkaç anı,
Akıntıya kapılıp giderken, buluverir insanı,
Gündelik işlerin heyecanı, telaşı,
Çağırsam adını, duyar mısın sesimi.

Yıllarca hep sabrettik, şükrettik,
Aydınlık ufukları, yarınları gözledik,
Artık özledik, yeteri kadar özledik,
Ama hayırlısını istedik, bekledik,
Hayırlısıysa olsun dedik,
Çağırsam adını, duyar mısın sesimi.

Ey şehri Adana taht kurdun gönlüme,
Yön verdin şu kara bahtıma,
Artık umut verdin yarınlarıma,
İlaç oldun yaralı yıllarıma,
Şükürler olsun, şükürler olsun ki,
Bize bugünleri gösteren yüce Allah’ıma,
Çağırsam adını, duyar mısın sesimi.

1994