Duy Sesimi Güroymak Şiiri - Erhan Erbil

Sen benim ilk göz ağrımsın
Ta adını duyduğum ilk gündeki gibi
Kalbimin tam orta yerinde atan
Tarif edemediğim bir hazsın
Ben seni sevdim
Çünkü sen benim içimde bir izsin Güroymak

Yollarının kıvraklığından mı?
Başı dik Nemrut Dağı’na komşu olmandan mı?
Uçsuz bucaksız Muş Ovası’yla kardeş olmandan mı?
Etrafını saran dağların
Eteğine kurulmandan mı?
Bilmiyorum amma
Ben seni sevdim
Çünkü sen benim içimde bir izsin Güroymak

Gösterişi pek sevmediğin
Daha girişinden belliydi
Misafirperverliğin ise
Daha otobüsten iner inmez
Çantalarıma sarılışından belliydi
Ben seni sevdim
Çünkü sen benim içimde bir izsin Güroymak

Ben sende buldum
Kaybettiğim kendimi
Ben sende buldum
Kayıp bedenimi
Ben seni sevdim
Çünkü sen benim içimde bir izsin Güroymak

Ben sana anlattım
O gizli sırlarımı
Sonra sen bana
Yıllardır biriktirdiğin dertlerini
Çektiğin acılarını ve ızdıraplarını anlattın
Dinledim seni
Hiç bıkmadan
Usanmadan
Artık biz seninle iki arkadaş olmuştuk
Ben seni sevdim
Çünkü sen benim içimde bir izsin Güroymak

Biz seninle minik taburelere oturur,
Kahve önlerinde çay içerdik.
Karnımız acıktığında da,
En kral bir lokantaya gider,
Yemeklerden ‘Büryan’ yerdik.
Bana Büryan yemeyi,
Sen öğrettin.
Ben seni sevdim
Çünkü sen benim içimde bir izsin Güroymak
Senin çocuklarının üstü başı perişan, kirliydi ama;
Yürekleri tertemizdi.
Ben ilk dersimi sana,
İkinci dersimi de,
Üstü başı perişan, kirli ama,
Yürekleri tertemiz,
Çocuklarına anlattım.
Ben seni sevdim
Çünkü sen benim içimde bir izsin Güroymak

Karlı, buz tutmuş yollarda,
Düşmeden yürümeyi,
Sen öğrettin bana.
Sıcaklık sıfırın altına düştüğünde bile,
Ayakta kalabilmeyi,
Sen öğrettin bana.
Ben seni sevdim
Çünkü sen benim içimde bir izsin Güroymak

İçimdeki var olan sevgiyi,
Sen ortaya çıkardın.
Ve insanın sevgisiz yaşayamayacağını,
Sen öğrettin bana.
Çünkü sen bu sevgiyi,
Daha otobüsten inerken,
Göstermiştin bana.
Ben seni sevdim
Çünkü sen benim içimde bir izsin Güroymak