Duy Sesimi Şiiri - Ahmet Yığılı

Duy sesimi.
Boğuluyorum.
Gözlerimden hayallerin fışkırıyor kan gibi.
Kalbim sende yok oluyor seni isterken.
Bütün cismim titriyor. Eriyor. Buharlaşıyor. Şiirler yazmak bile dindirmiyor özlemini.

Bu nasıl iştir?

Ne yapmam yeter Hissetmen için hislerimi:
Sana bakan yerli yersiz tüm gözleri kör edeyim.
Sesinin cevap verdiği her varlığın kulaklarını keseyim.
Sana doğru açılan ağızlar acıyla dolsun!
Ayak izine denk gelirse herhangi birinin ayakları: Kırılsın!
Seni düşünen diğer beyinleri, seni arzulayan diğer nefisleri yakayım:
Kör büyülerle, kara anlaşmalarla ve dikenli beddualarla!

Ama yapamam ki!
Belki sevmezsin bu kadar Zulmü, senin için bile olsa.
Bilirim, senin dokunduğun, ânını doldurduğun her maddi hem manevi şey daha güzeldir artık.
Dahası senden hâtıradır.

Peki ben ne yapayım?
Nerelere gideyim?
Yaşadığım dünya senin,
Aldığım hava senin,
Yediğim ekmek senin,
İçtiğim su senin.
Irmaklar sana akarken,
Ağaçlar sana sürgün büyürken,
Dünya senin uğruna dönerken
Ve yaşarken seni zaman, ân!

Bir âhiret kalır gidecek.
Orda da cehennem.
Cennet sensin zirâ.

Duy sesimi.
Gör beni.
Dokun ruhuma.
Var eder bir tebessümün bu şiirde ol kainatı.
Duy sesimi!
Duy.