Duy Beni İstanbul Şiiri - İpek Kutay Topyan

DUY BENİ İSTANBUL…

Ne konuşabiliyorum, ne de gözlerimle susabiliyorum…
Yalnız ve sessiz sokakların sahibi gibi sus-pus oturmuş,
İçimde; iki parçalık parçalanmış duyguların da bekçiliğini yapıyorum…
Korkular mı sarmış aşkları diz boyu?
Aman Allah’ım…
Korkmuyorum!
O eşsiz manzarasıyla ve bir de o korkak sevdalılarıyla
İstanbul’u İstanbul yapan efendi de kim?
Gündüzü geceye,
Yaprağı çiçeğe,
İnsanı insana bağlayan bu aşk kimin?
Bildiğim bir tek şey ki; Biri var!
Tutup omuzlarından ‘kimsin sen’ demeyi beklediğim…
Artık ne gülebiliyorum,ne de kana kana ağlayabiliyorum…
Ben; beni ben yapanı bekliyorum!
…gelmeyecek bunu hissediyorum…
Lakin bu gönül uslanmaz…
İstanbul’um duy beni!
Dudağımda bir ezgi,
Dudağımda bir kasırga misali,
Dudağım da kuru da bak gönlüm gibi…
‘sen yağmurlarını esirgeme! Sevdiğim gelmeyecek gibi’ …

Hevesim gibi içimde kaldın İstanbul’um…
Ne gurur var ortada, ne de çarparcasına gönül!
Paylaşılmaz mıydı sence bir tutam sevda, şöyle doya doya …
Duy beni İstanbul!
Gelsem de böyle, bir daha yanmam sana!

Dudaklarım kin gütmez sana,
Ne gönlüm kırgın, ne de sevdalarım dargın…
Yalnızım!
Yalnızlığımdandır bu coşup coşup durulmalarım…

O eşsiz manzaranla ve bir de o korkak sevdalılarınla,
Unutamadığım martıların da kaldı aklımda…
Bir martılar,
Bir de yarım kalan sevdam!
Duy beni İstanbul!
Tütsem de böyle,
Bir daha yanmam sana!
Zaman yok…
Zamanım yok zira…
ipek topyan