Duy Beni Şiiri - Osman Öcal

Mor hayalin mavi düşün tanığı,
Ne olur bir kere duy beni beni.
Göveren dertlerin gönül yanığı,
Döndürür kendine oy beni beni.

Gözesi soğulmaz kurnasın ama,
Katarın önünde yükselen huma;
Sinemde oynayan ey kanlı kama,
Çeker yaylalara soy beni beni.

Telleri savrulan kızıl yelenin,
Esirolduk yudum yudum çilenin;
Ak gerdanda aşılmayan kalenin,
Burcunun üstüne koy beni beni.

Yüreğinin derununda yüzeyim,
Ellenmemiş güller ile bezeyim,
Gözlerini gözlerime süzeyim,
Oklarsa oklasın yay beni beni.

Sevda hakkı devredilmez öşüre,
Vur diline son cemreyi düşüre.
Gönlünüzü gönlümüzde pişire,
Bir ateş bir çıra say beni beni.

Vuslatî’ye bayrak açar yazınız,
Yıldızlara nazar kılar nazınız;
Tellerine söz isterken sazınız,
Düşürdü dertlere vay beni beni.

Osman Öcal