Duy Beni! Şiiri - I Can

Duy Beni!

Verandamda Sitenin girişine dönük bakışlarım
Kar yağmış, donuk....
Palmiyenin geniş yapraklarının ardından
Uzaktan birden karşımdaydı varlığın...
Hızla bana gelirken
Yolun bir anda döndü....
Sitenin girişindeki boş üçüncü villa..
Henüz duymadım...
Kulağıma çalınmadı..
Ne zamandan beri oradasın! ? ....
Çalışma arkadaşın kapını açtı..
İşte o zaman...
Sonbaharda....
Kırmızı güllerin üzerine
Lapa lapa karlar yağdı....
Tanrım nedir bu cezam! ? ...
Ne yaptım; sana ben! ? ..
Yaşamboyu, adanmışlıklardan başka...
Kime zarar verdim bugüne değin..
Kendimden başka....
Yüzüm hep güldü benim dışarıda
Dik, mağrur ve yüreği paramparça....
İçimde en derin saklılarımda....
Duymadın sesimi..
Tamam, artık benimlesin...
Kaderim, Sensin dediğimde..
Yaz aylarında açtırdığın
Kırmızı güllerin üzerine
Sonbaharda lapa lapa karlar yağdırdın...
Adanmışlıklar rolü hep bana..
Yürek yaşamları başkalarına...
Ne zaman güldüreceksin bahtımı..
Yaşam konukluğu kısa..
Sona yaklaşıyorum ben..
Nefes alamıyorum...
Gece ve gündüz zifiri kara..
Duy Beni....
Kan ter içerisinde fırlıyorum.
Tanrım.....
Neyseki sadece bir düşmüş yaşadığım...

Kalenin önündeki küçük ada; I CAN
7 Haziran 2009/Pazar 10.19