Sesinin odalarda yankılanması
Ellerini duvarlarımda hissetmek
Koltuk değneklerini tabanımda
Şimdi sessizim, kavgalar...
Ne uzak hatıralar
Oysa kırk gün oldu sen gideli
Ne sesin geliyor ne yüzün tanıdık
Sanki ruhun bedeninde bulanık
Ardında bir ucube, mahkum
Yatak yaralarından muzdarip
Hatıralarla dolu dört bir yanım
Gece beşte çay istemelerin
"Bir sokum ekmek" diye inlemelerin
Hayattaki tek varlığındım senin
Yine bağırsana sahibim
Sesini özledim, aksiliğini...
Şimdi insafsız bir hastane yatağında
Umutsuz bekliyorsun
Gözümü sende açtım
Ne olur sonun bende olsun
Cihan Abdal, 10 Ocak 2018
Cihan AbdalKayıt Tarihi : 30.11.2021 21:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir evinden 'Zeynep Kadın'a yazıldı, ben sadece kalemi tuttum. Anneannem, yoksul yaşamının son yıllarında kentsel dönüşümden ev sahibi olmuştu. Yaşarken evinin duvarlarını severdi, koltuk değneğiyle yürüdüğü, buna(l)mışlıklarında "Bir sokum ekmek" diye inledikleri gerçektir. Son kırk gününü hastane yatağında geçirirken evini ağzından düşürmemişti, evinde ölmek istiyordu, olmadı. Anneannemin vefatı ve bu şiir bana acıyı sanatla sağaltmayı öğretti. Şu satırları yazarken gözlerimin dolması acının hatırlanması kadar sağaltılmış olmasından geliyor.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!