Duvarlar Gülüşündendi Şiiri - Hatice Güzen

...

gökyüzü başka bir renkti o gün
belki de bir anıydı o renk
bir hatırlayışın içinden geçmiş gibi
bir insanın kendine baktığı yerden
belki de sessizliğin bir yüzüydü

sen aynıydın
ama zaman başka bir bedende yürüyordu
ve biz o yürüyüşte eksiliyorduk

susuyordun
susmak belki de konuşmanın
yorgun bir devamıydı
ışık kokardı sesin
bunu sonra anladım
ışık bazen bir yalnızlık biçimidir

her şey seninle başlamıştı
ve seninle eksiliyordu dünya

ben yoktum o an
ama yürüyordun sen
gölgeni bir yere bırakmadan
ben uzaktan seni dinliyordum
kalbimin arızalı metronomunda

bazen
gülüşün düşerdi ellerime
ısıtırdı unutmayı
bir an
kalbim sana geri dönmeyi
bir nabız gibi hatırlardı

belki de mesele buydu
bir sesin yankısında
kendini arayan kalpti aşk
ve bulamayınca
şiir olmak

aşk
söylenemeyenin adıydı belki
ya da söylenmiş bir sessizlik

seni ışığın sustuğu yerden tanıdım
orada zaman işlemiyordu
orada ben
bir anıyı değil
bir yankıyı seviyordum

bir yıldız düştü
kimse duymadı
ben o sesi aldım
bir ev yaptım kendime
duvarları gülüşündendi
çatısı sessizlikten

biz olmak
belki de
gökyüzüyle bir yanlış anlaşılmaydı
bir ışığa tutunduk
ama sabahlar başkasının elindeydi

belki de gölgesiz bir ışığa inanmak
düşlerin içinden geçmekti kalmak

şimdi
sessizlik sızıyor odama
ve adı
senin gözlerin gibi
uzun
uzun bir sabah

...