Duvarlar Şiiri - Barış Kul

DUVARLAR...

Neredeyim zamansız ben bilemem
İçime sığınmış büyüyen dağlar var
O gel diyor da ben mi hiç gidemem
Sıra sıra karşımda örülmüş duvarlar

Bu yaşta Tırnaklarım nasır tutmuş
Mevsimler otuz değil ki yaş altmış
Bu asılsız Yıllar uykuya dalmış
Bel eğik Dik durmaz ölmüş duvarlar

Yolcuyum, Çamurlu yol yıkar beni
Kirlenmiş yürekler kurtarın beni
Doğrumu bilmem nahak yıkar beni
Hakkını arayan selmiş duvarlar

Çift kale herkes oyun oynuyor
Şah damarı var hakemi soruyor
Kuranı açarken Tevrat okuyor
Mahşere açılan yelmiş duvarlar

Bir iki ahali mektup yazıyor
Doğrumu yanlış mı bilgi sızıyor
Git gide bu ömrüm niye uzuyor
Mezarın içinde kalmış duvarlar

Dost gibi bakarlar, samimiyet yok
Aç gibi bakarlar karınları tok
Çokça kardan adamlar gördüm çok
Zemheride eriyen karmış duvarlar

Belki de her yerde vardır çalımız
Gök kubbe katına vardı halımız
P.tesi musalla, sonra sal’ımız
Havuza benzeyen çal-mış duvarlar

Bilin istedim bu mudur olanlar
Hesaplar aynıdır, aynıdır yalanlar
Kazı, tavuğu asılında yolanlar
Cehnemin içine atmış duvarlar

Yazarım yazarım işim bu benim
Gözlerim kamaştı kapandı ferim
İsmimi biliniz Barış’tır benim
Aslında kokutan gülmüş duvarlar
BARIŞ KUL