Duvara Karşı İçin Şiiri - Ayşe Coşkun

İnsanı kendisine hasret bırakan bir soluk
olur yalnızlık.inandığında vazgeçtiğin an,kendine yalan

vakitsiz bir ses bu,vakitsiz bir cevap; bekleme dönmeyecek
biliyor sevdiğini; bileti yerine gidesi var
ama kalır,ama bekler,ilk defa
kandırır kendini buz gibi bir ekrana
bakar,sarmalar onu ışıklar; camı aç,çocuk bağırıyor
duyma kendini bile; iş makinaları çalışsın aklında,unut

gelecek,gelsin,kurtarsın bizi zamandan
birer parmak bal,
çal dudaklarımıza,bırak bizi sonra,
alışık suskunluk
korkusu kalmış herkesin sevdiğini sevmenin;
tanıdık değil; bilmiyorum ben eski

yazsın mı,yazmasın,
korkarım sümüklüböcek izlerinden gece fosforlu
bu film şimdi bitsin; jenerik en sevdiğimiz kayan isimler
kalkmayın koltuklarınızdan daha kimin için sergiledik
kimin için rezil ettik söylemedik
bilseniz nasıl değmezmiş; yüzündeki gülümsemeden bilmeliydik ama anlamadık
sahip çıkarız sandık sahip çıkar sandık biz sandık; bir sandık
saklasın hepimizi,görünmez olalım sonrasında biz bitsin artık
tüm diziler mutlu sonla sonlansın,herkes kavuşsun
bütün kadınlar bırakıp çoluk çocuk kocalarını koşsunlar
aşık oldukları adamların evlerine

kalmasın kimse istemediği yerde herşey konuşulsun,mahşer gel bizi yut
sustur bizi daha çok söz var söylenecek,sustur bizi ve öfkemizi
bir sigara yak,bir jilet at damarlarımıza bir bira aç
unutulsun adlarımız; silsin sersem nüfus memuresi biz ölmeden daha
nüfus azalsın bir tek hakedenler yaşasın,çalışanlar yaşasın,direnenler ölsün
alınlarımızda birer baskı yazı “reddedildi”, girelim koğuşlarımıza sessiz,yarattıklarımıza toplum baksın.

Şiirlerimiz tükensin şarkılarımız çalınsın gebeliklerimiz kürtajla alınsın
Bir sokağa isim olsun adımız; yazılsın oraya “unutulanlar” diye
Geçerken herkes arkasında bıraktığı birini hatırlasın
Kendine ağlasın.