Duvar ördüler... Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Bir yandan yıktıkları, duvarları
sonra yine telaşla ördüler...

aşka merdiven lazımdı;
çıkmak için sevgilinin balkonuna...

dört bir yanına duvar ördüler.

güzellik korkutuyordu,
çirkindi huyları sadeliği sevmediler;
hayhuyları benimsediler...

bol bol sövdüler,
yaşadılar zelil,
niyetleri kısmetleriydi tezellül.

hınçları hasetleri vardı
kinleri vardı bedhahların...
kurtulamadı çoğu dar bir saha içinde,
debelleşmekten,
emeklemekten...

sevdim sevmesine de duvarları,
Ulukışlada han odasında,
buz gibi bir havada şiirdi sıcacıktı;
han duvarları...

ne postaneler kaldı ne posta arabaları,
ne şehir ne komşuluk.
Ne romantizm,
sevmedim de izmleri...

emeği katlettiler;
biriktirip bünyelerinde kötülüğü,
sövdüler değerlere...

çıktı hapsedildiği yerden;
cin.

şimdi vefasızlık,
vurdumduymazlık
in...

ve bilmemezlik kadir,
her şey sahte yüzde,
sahte dildedir...

korktular güzelliklerden,
ördükleri duvarlar yıkılmakta üstlerine
küfrü kendilerine layık gördüler...

9/Ocak/2010/Bodrum