Duvar Şiiri - Veli Can

DUVAR

Durdum duvarı çatlamış yüreğimin yanında
Ellerimi sürdüm duvarın yüzeyine, çok derindi çatlakları
Rüya tadında değildi de biraz, Hüzüne çalmıştı ellerim pütür pütür
Ayrılık mendili sallanan ve nice gözyaşına ev sahipliği yapan gar gibiydi
Soğuk
Donuk
Eskimiş ve kederli
Depremde sallanan kerpiç ev değildi toprak kokmuyordu
Özlem kokuyordu hasretin demli kokusu sarmıştı ellerimi
Duvardı
Donuktu
Soğuktu
Çocukların saklambaç oynamak için duvara kazıdıkları ebe yeriydi
Ebeydim sayardım bir, iki, üç ve sağım solum söbe derdim
Sağımda yalnızlık solum da özlem
Yastandın mı duvara sen koktu
Kaçtım yanından gözyaşlarım asılı bir ceset gibi sallandı
Kaçamadı saklanacak bir ağaç bir köşe başı bulamadı söbelindi acıya
Usul usul saksısında kuruyan bir hercai oldu umutlarım
Canlılığı gün geçtikçe yok oldu, soldu soldu kurudu en sonunda
Saksı ağladı saksı bendim solan hercai umutlarıma yandım
Duvara baktım duvardan aşağı kaydım parça parça oldum
Topraklarım dağıldı kırmızı kökboyası halıya
Topraklarım da oldu kırmızı ve harika bir resimden arta kalan boya gibi
Dağıldı
Üzüldü
Boynu büküldü duvar yanında
Duvardı
Donuktu
Soluktu
Ve son saksının o dağılan parçasıydı ellerim
Duvara çarptım intikam alırcasına duvarı çizdim son bir gayretle
Ama hiç bir şey olmadı tıpkı gidişin gibi sessizce düştüm
Ve sonum oldu düşüşüm sonum oldu gidişin duvarda kalan gölgenle gibi

29.12.2007