Duvar... Şiiri - Mehmet Çoban

Çıktığım hayat yollarında
Duvarları öğrettiler bana

Artık benim duvarlarım var
Duygularım onlarla coşar
Çarelerim onlarda ağlar
Sorumluluklarım duvara toslar

Övünürüm, coşarım duvarımda
Duvarımın üzerinde tarih yazar
Kahramanları, kahramanlıkları
Başarı kazanılan tüm savaşları
Yenilgilerden söz etmeden
Başarısızlıkları dile getirmeden
Tarihi yaşayanlar atalarımdır
Ben yaşamasam da tarihi
Coşarım okurken anlatılanları
Sonra üzülürüm halimize
Hatırladıkça yaptıklarımızı

Giderim yandaki duvara
Sorumsuzluklar duvarıma
Suçu başkalarına atma duvarına
Yapamadığım her şeyin suçunu
Başıma gelen her sorunun suçunu
Başarıya ulaşmayan yaptıklarımı
Fırlatırım sorumsuzluklar duvarıma
Artık suçlu ben değilimdir
Suçlu, başkaları, hainlerdir
Dâhili ve harici düşmanlardır
Yenilgilerimiz varsa tarihte
Başkaları ihanet etmiştir bize
Başarılar bizim, yenilgiler başkasının
Geri kalmışsak dünya ülkelerinden
Suçlu biz değilizdir hiçbir zaman
Ya içimizdedir düşman
Ya dışımızdakilerdir düşman
Sanki el birlik edip bize düşmandırlar
Ülkemizi onlar işgal etmişlerdir
Ülkemizi onlar ekonomik çökertmişlerdir
Ülkemizde onlar sinsi planlarını yürütmüşlerdir
Onlar bunları yaparken biz ne yapıyoruz?
Bizler ne yapıyorduk? Demeyiz, dedirtmeyiz.
Sanki onlar gelip bizi düşman etti birbirimize
Sanki onlar sevgimizi, saygımızı öldürdüler
Sanki onlar, gelip vatanınızı satın dediler
Biz armut topladık hep, onlar bunları derken
Ve ben bu duvarımda ağlarım halime
Yardım dilerim geçmişimden bu güne
Sanki kalkıp gelerek kurtaracaklar bizi
Düşünmem hiç sorumsuzluk halimi
Bir taşın altına, bir elde ben koymalıyım
Artık sorumluluklarımın bilincinde olmalıyım
Bırakmalıyım, geçmişin oh’unu, ah’ını demem
Yanar yakılırım halime, geçmişime, yarınıma

Benim duvarlarım vardır
Öğünme, ağlama, suçlama duvarı
Atalarımdan bana yadigârdır
Duvarlarımın gölgesinde
Akıl olur haşarı, bilinç dışarıdır

Ben kendim olamam,
Düşüncelerim geçmişimin kölesi
Geleceğim geçmişimin ipoteklisi
Bana ben olmayı öğretmemişlerdir
Batıyı taklit uğruna beni köleleştirmişlerdir
Coşku, sevinç istiyorsan işte öğünme duvarı
Sorumsuzluk istiyorsan, ağlama, suçlama duvarı
Gir gölgelerine övün, sevin, ağla, suçla başkalarını
Zinhar kendin olma, sen sen olma, ben ben olmayayım.

Sakın, tarihin köleliğine, yarının ipoteğine baş kaldırmayalım.
Bu çağda bu kölelik yürüsün gitsin ömrümüz boyunca
Ne kaldı ömrün gerisinde, suçla başkalarını sorumluluk alma
Kısa günün karı, sende becerebiliyorsan, çal çırp hayatta
Ne var yani, hayatında yalan, riyakârlık, dayatma varsa?
Sen de dayat dayatabilirsen, her şeyi bencil çıkarlarına
Kahraman mı lazım? Al işte, yapış adına yürü hayatta
Kahraman sırtından süsle hayatını çıkarlarınla
Sana tarih mi lazım? İşte sana anlı, şanlı tarih karşında
İster, övün, ister ağla, ister başkalarını suçla
Çıkarına ne gerekiyorsa isteğin gibi davran korkma

Nasıl olsa “bu düzen böyle gidiyor sen hiç aldırma”
El ne yapıyorsa, sen onlardan hiç geri kalma

Özgürlük mü dedin? Bil ki o hikâyedir yok aslında
Her özgürlük sözünde, kölelik geliyor insanlara
Özgür düşüncelerin arkası, düşünce yasaklarında
“Sus konuşma”, “Haddini bil, sorgulama, sorma”
Değilse, dogmalar çıkar karşına, tartışılmazlıklarıyla
Ve her tartışılmaz, dayanır özgürlük anlayışına

Nüfus kâğıtlarında değişik isimlerimiz var
Analarımız doğurur ayrı ayrı çocuklar
Eğitim, düzen, düşünceler yapar robotlar
Kendin olmak istersen karşına çıkar yasalar
Yasa töredir, tarihi yargılardır ve tabular

Ben artık kendim olmak istiyorum benim adım var
Başkası olmak istemiyorum benimde hakkım var
Geçmişin robotu olmaya itirazım var…
Geleceğime açılan, özgür ufuklarım var
Çocuklarımı özgür bırakmaya ahdim var
Uyanın çocuklar, çağda tarihlerin köleliği var
Duyun, gelecek yarınlarınıza konan ipotekler var

Duvarlar duvar üstüne örülür
Kaybedilen insanların özgürlüğüdür

11.09.2007 - İzmir