Duvar Şiiri - Elif Karaoğlu

Sessizlik var içimde
Ruhuma bir karanlık çöktü
Gülmesi gereken yüzüm ağlamaklı
İçimi bu kadar acıtan ne bilmiyorum
Kalbime bu kadar dokunan ne görmüyorum
Benliğimi bıraktığım o ben yok artık
Ağlamak istiyorum ama ağlayamıyorum
Karşımda bir duvar
Ben yıktıkça o yeniden örüyor
O kadar yorgunum ki o bahane sanıyor
Ben yolu temizledikçe o taşlar koyuyor
Kendi ufak bahanelerini gerçeklik sanıyor
Dayanmak istiyorum
Ama çok bitkinim
Artık uyumak istiyorum