Duvar Şiiri - Aziz Can Ünal

Hala üşüyorum.
Isınamıyorum bu odada
Bir kere daha yürüyelim.
Senli çakıllı yolda.
Kanamadan ağlamadan.
Unutulmadan solalım.
Solmak değil de hani bir sonbahar ertesi açan papatya misali.
Var olan bir toprak sevdası varken. Topraktan tekrar doğmak aslolan toprak sevdasıdır benim kalemimde
Bir kere değil onlarca kez solduk kır bahçeleri gibi.
Sadece yeniden yeşeremedik.
Belki suyumuz belki Gökyüzü eksikti.
Belki eksik kalmasını istediğimiz çok şey var.
Onlarca kısa rağmen tekrardan doğmak vardı yahut var olmalıydı.
Ruhumuzu ararken kaybolalım ama aynı sokakta.
Kaybetmekten korkalım ama sıkıca tutarken ellerimizi.
Bir kaç eksiklik.
Bir kaç kayboluş.
Bir kaç yoksunluk.
Var olmasını dilediğin güzellik için korkunç bir sahne adeta.
Sırtını duvara yaşla ve gülümse ben seni bulurum
Güzellik.