Duvar Şiiri - Özlem Akşit

Kısa bir ebruli düş
Yarım... hep ölesiye yarım
Yarım her şey hayatta
Yarım hep güle yazmış adımlar
Yarım sevdaya yatırımlar
Yarım yatırım insan yarım
Tüketim borsasında hep savaşlar
Yarım hep her bahar
Çiçeğe duran bir yarımız
Yorgun bitap ve biçare
Her savaşa veda eder her akşam
Eksik kalan bir şeyler ve sol yanımız ...
Bu da belki bir yarım düştü işte...
Ardı hep kış her gece
Sol yanım hep yeni bir geceye dalar
Önümde yükselir koca beton bir duvar
O da yarım, belki düşte kalan bir uyku
Şafağa kadar saklar belki o derin kuytu
Hissedilen can kırığı bir burukluğu
Gözler kapanınca yorulunca bir an dimağım
Sonrası malum
Masmavi bir bulut sanki yatağım.
Sonra yeniden koyu siyah bir düş
Düşte yine aynı burukluk
Bir duvar... işte aynı duvar
Her zaman hep önünde kalakaldığım.
Yontar dururdu bir akıl ustası
Geçişlere yasak sert iklimli yasaların
Eğreti alçıdan bir hayatı yontar gibi
Damar damar ruhunu parçalayan
Bir insanın.
Ve o doğruluğuna inandığın sayrıların
Geçit vermez kapısız tek duvar
Örer tel örgülerini kıblesi gibi hayatının.
Ruhsuz ölü tüketim ömrünü tamamlamış
Kelimeler ve o duvar mihrabı taştan
Yeni sayrılarına sürükler ayrılığın
Ve kalple akıl savaştadır
Bir gelgit fırtınası başlar sil baştan.
Sil bastan başlamaz lakin duygular
Yine dikilir önünde ve yine o aynı duvar.
Her dokunuşta yamalarına buz yangını etkisi
Lime lime dökülür dikiş tutmaz kalbin derisi
Paslanmaz demirden kapkara bir tunçtan
O düşte
Bir sağır odaydı kapısız, önünde kalakaldığım
Ne öteye ne beriye bir adım atamadığım.
Uzar yükseldikçe yükselen o demir duvar
Kum saatinde kısalırken ömrüm
Uzar sanki gitgide herbir yolculukta dakika ve an
Değişir insan değişir mekân lakin
Yerinde öylece kımıltısız durur
O tunçtan duvar, tüm köprüleri yıkan
Sevdaya uzak, demirler ardına tutsak bir akıldan
Yerinde durmazken
Ömrü ömre...uçuruma sürükleyen zaman...