Duvar Şiiri - Yunus Emre Zengin

Saçlarımı kökünden tutan duvar
Ve akislerim gönlünde kızaran titrek bir fahişe.
Gözlerim yıldızlardan sen ruhumdan uzak
Açıklamalara tabi tuttuğum
Kalıplara soktuğum
Yargıladığım...
Bağımsızlıkların çelişkilerini kesemem terazi kıvrımıyla
Karanlığa yazılmış son notanın adını götüremem intihara.
Delirmek ve ölmek mavi ışıklara koşan bir kısrak
Veyahut denizlerde boşluklara yumulan kulaçken
Görebilmek kafalarımızı avuçların sıcaklığında bahçelere sokmak mı?
Anlayabilmek kağıt köşelerinden fısıltılar duymak mı?
Ancak asıl şuurumuz ölü doğuran kahpelikte deliren adamın ilmikleri
Fahişeliğimizden doğan naylonun çelikleri...