Duvar Şiiri - İsmail Timur Laçin

Duvar,
Biraz yamuk,
Biraz da tırtırlı,
Ama beyaz.
Hafif kirlenmiş ucundan,
Üç yerinden kabarmış,
Yine de dimdik ayakta.
Kuşatıyor dört bir yanımı,
Ah şu kapı da olmasa,
Besbelli beni,
Tutsak edecek kendine.
Bazen duvardan fazlasını görür,
Mahalle kabadayısına benzetirim.
Bazen de karpatlardan Dracula’ya.
Ama değişmez duruşu hiçbir zaman…
Gürültü bitmez bizim apartmanda,
Üst komşu, yan komşu,
Bazen de alt komşudur ses yapan.
Tükenmez mutluluklar,
Kavgalar ya da üzüntüler.
Çoğu zaman da ayak sesleri.
Beraber güler, beraber ağlarım,
Haberi yokken komşularımın.
Birbirimizden ayıran bu duvar,
Aslında birbirimize bağlar bizleri.
Çoğu zaman farkedemeyiz ama,
Biliriz kederlerimizi.
İşte böyle bir duvar çevreliyor,
Karanlık, sessiz ve kimsesiz benliğimi.
Böyle bir duvar sınırımız,
Komşularım ve benim.
İnce, zarif ve kibar,
Ne derseniz artık.
O bir tuğla değil benim için,
Bir dost derin uykularımda.
Belki de taştan bir yorgan,
Beni soğuktan koruyan.
O duvar benim sırdaşım,
O duvar, benim arkadaşım,
O duvar, ailemin bir ferdi artık.
Görmedim hiç ihanetini.
Bana attığı omuzları saymazsak.

19.05.2014
00:40
Ankara-Dikmen