Duvar Şiiri - Mehmet Çoban

Ne çok duvar var, karşısında insanlar yıkılır, duvar yıkılmaz
Ne çok duvar var, üflemeyle yıkılır, insanlar yıkılmaz

Aklımda bu iki söz, düşünüyorum
Doğanın içinde yavaş adımlarla yürüyorum

Dünya da insan olmasaydı, doğa ne olurdu?
İnsan olmayan varlıkların duvarları olur muydu?

Kuşlar karşımda uçuşuyor
Karıncalar henüz yuvalarından çıkmıyor
Uzaklarda gezinen köpekler havlamıyor

Bir sessizlik hâkim doğada
Sessizliği bozmak için bir ıslık saldım doğaya
Öyle güzel türküler bilmem
Hele müziğine uygun söyleyemem
Kalbimin estirdiği bir ıslık vardı dudaklarımda
Hiç duymadığım bir ezgiyi üflüyordu doğaya

Otlar baharın yeşilliğini yansıtıyorlardı
Taze, canlı, bana bakıyorlardı
Aceleci bir ağaç bembeyaz çiçekleriyle beni selamlıyordu
Ve aklım duvarlarda geziniyordu

Kazanı tarih, harcı, kin, nefret, kahramanlıktı duvarımın
Her birinin tarihleri vardı benim gibi, düşmanlarımın

Bir kahraman yaratmadan tarihi asla yazamazdım
Kahramanın heykellerini yapmadan asla ona tapamazdım

Ey insan, duvarımın bu tarafında ben, diğer tarafında sen
Ey insan, duvarının diğer tarafında sen, bu tarafında ben

Duvarlarımızı diktik özgürce, masum doğaya
Setlerimizle nam saldık dağlara
Hayran kıldık uzaydan bakanları duvarlarımıza
Oyduk dağları taşları bombalarla
Doymadık asla al kanlarla boyanmaya

İnsan olmasaydı ne güzel olurdu dünya
Kuşlar uçarken vurulmazlardı avcılarla
Koşuşan canlılar öldürülmezlerdi canavarca
Örülmezdi kalın duvarlar hunharca

Bir ben, bir sen olsaydın ey doğa
Sevgiyi yaşardık birlikte doya doya

10.04.2010 - İzmir