Dut Ağacı Şiiri - Serpil Kemik

bir dut ağacıydı
ikindi vakti
ince kuru dalları arasından
hüzünle bakan .

nohut oda bakla sofa
iki katlı bir evin gönüllü kahyası.

geceyi gündüze bağlayan avluda
dalları arasında yol arayan gün ışığının kılavuzu

bir dut ağacıydı o
inciden yüzükleri dolanırdı parmaklarında
yapraklarında bulutları uyutur,
rüzgarın, dallarına kurduğu salıncakta
çocukları avuturdu.

baharları severdi
ama en çok çocukları ....

sonra
kuşları ve sabahları ..

biliyor musun..?
~ gökyüzüne uzanır , güneşi tutardı parmaklarında.

dizlerine çocukları oturtur
dinleyip dinleyip gülerdi anlattıklarına.

hiç unutmam bir gün
göğsünü çizmiştim meyve bıçağıyla ,
yüzüne baka baka..
bir ilkbahar sarhoşluğuydu işte
yaralamıştım
ilk aşk anısına..

bir dut ağacıydı o
yan yana , sırt sırta durduğum,
kollarında avunduğum.
yalnızlığımı avuttuğum .

çabalarımı
savaşlarımı
gözyaşlarımı arkasında sakladığım.
yapraklarına yaralarımı sardığım ,
gölgesinde anılarımı yaşattığım dut ağacı.

rengine çocukluğumu bandığım..
dostum ,
arkadaşım dut ağacı.

O işte..
bir ikindi vakti ..
ormanda celladına yakalanıp , vahşice parçalanmış
ceylan gibi
savunmasız yatıyor avluda.

çamura bulanmış kolları
çıplak ayakları ...
bedeni parça parça
yatıyor ,
bir ikindi vakti
öylece ..
avluda...
..............
matem rengini giyinmiş bir
ikindi vakti
çıkıyor avludan ,
boyası dökük küçük bir kamyonetin sırtında

ve
ardından bakıyor

evsiz kuşlar..
başıboş dolaşan gün ışığı
yer altına mahkum edilmiş yaralı kök gibi
~ çocukluk anıları