Dut Lekesi Şiiri - Özgür İsmail Türkmen

Vesvesenin beşiğinde büyüdü
Kirli bir hıçkırık

Ilık bir kan gibi
Süzülür sonsuzluğun
Yamacında açan çiçek

Hesabı nasıl verilecek
Isırılan bir elmanın

Yine öksürüyor sol kulağım
Ürperiyor servi ağaçları

Sıkı tutmalı dilin ucunu
Hatta iki ucundan tutmalı

Ki kendi halinde ip atlasın
Dünden arta kalan yalnızlık
Umutlarımı emzirirken karanlık

Bir ay ışığı bölerken menekşenin utancını
Ve dökülürken eylül ellerimden
İğde Ağaçlarının kokusunda
Bu kez yüzümden hançerlendim

Sinem ki taze hayallerin toplu mezarlığı
Kaç ikindinin yorgunluğu sinmiştir
Poyrazın resim çizdiği duvarlarına

Ninem son misafirini bekliyor
Bense dedemin gençlik mektubunu

Çaresizliğin başıboşluğunda
Gün karşı ki dağı tırmanıyor
Ve yağıyor İstanbul'a kuş sesleri

Aman Allahım!
Nasıl da inanmışım...