Dut Ağacı Masalı Şiiri - Jale Keskinkılıç

DUT AĞACI MASALI

Yüreğime közler basıp
Bırakıyorum seni
Gözlerime yaşlar basıp
Bırakıyorum
Ciğerime taşlar basıp
Bırakıyorum seni

Unutursun dut ağacı
Masalını
Birkaç gün uzasa da
Kesersin sakalını
Sevgin nefrete dönüşse de
Bilirim o da geçer
Bu dünyanın
Kastı bana
Öyle bir sitem
Var ki dilimde
Şiirim bile şaşar
Denize gitsem
Deniz kurumaz da
Bu ben kurur
Ne şansı diyordu atalarımız
Kim bilir
Sen toparlan
Keyfine bak
Ben takılırım senin yerinede
Bunalımlara
Bağırır çağırırım
Fırlatırım tüm
Beyaz kağıtları
İsyan ederim kadere

Bana sorma
Biliyorsun nedenleri
Ben meyvesiz dut ağacıyım
Bütün bir ömür oturamazsın
Bir düşün kış ayazını
Biliyorsun artık
Toprağa değmiyor gövdem
Ben benden çıktım
Gerçekçi olalım
Sen değilsin gerçek sevdam

Bir pinokyo masalı sanma
Öyle olsaydı
Kanar mıydı avuçlarım
Ve kesilir miydi ayak bağım

Kaybolmuşken
Hayatın karmaşasın da
Ve kaybolduğumuzdan
Habersiz
Ne çare ben haberdarım çoktan
Uzaklarda ki toprağın oğlu
Anla işte
Üç gün ağla
Üç gün sitem et
Üç gün nefret et
Mutlaka unut beni.

Ben unutabilecek miyim?
Seni ve dut ağacı masalını
Niye unutayım ki
Kimseye anlatmayacağım söz
Kimseyle çay içmeyeceğim
Yalandan da olsa
Hani dersen bu masalın
Gökten düşen üç elması
Yere düşmeden kaptılar mı? Bilmem

Bildiğim tek gerçek
Masal bitti…

Jale KESKİNKILIÇ

9-9-2011