Dut Ağacı Şiiri - Kenan Demirel

Evimizin önündeydi.
Cıvıltılı günündeydi.
Sanki köy düğünündeydi,
Neşen boldu dut ağacı.

Bilen yoktu, kaçtı yaşı?
Gördü kaç baharı, kışı.
Eşi, dostu, arkadaşı,
Bizi bildi dut ağacı.

Tırmanırdık, sarılırdık.
Yuva yapar kurulurduk.
Çıka, ine yorulurduk,
Bize yoldu, dut ağacı.

Kuşlar konar ötüşürdü,
Yere meyve düşürürdü,
Gaga vurup bölüşürdü,
Tadı baldı dut ağacı.

Dalı vardı dörtlü çatal,
Sanki yuva yapmış kartal.
Yaşananlar şimdi masal,
Hayal oldu dut ağacı.

Dut ağacı, dut ağacı,
Günler geçti tatlı, acı.
Çocukluğun hoş andacı,
Sende kaldı dut ağacı.

Kumkuma başında esen,
Sensiz kaldı şimdi mesken.
İflah olmaz seni kesen,
Bu bir züldü dut ağacı.