DUT AĞACI
Beni neden sattın birkaç İstanbul’a
Artık zapt edemiyorum mahzendeki ruhlarımı
Kafamdaki gergedanlarda çok büyüdü
İyi ki dinozorlar mevsimi değil iklimim
Cemreler düşmedi boynu bükük nergislerin kucağına
Giderken dönecektin kışın ilkbaharında
Beni üzmemeye söz vermiştin
Babamdan kalan son o dut ağacının altında
Kayıt Tarihi : 23.12.2018 13:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)