Dut Afiyeti Şiiri - Meral Demir

Severken korkmadık ki günahından...
O yüzden her sabah yeniden uyanan gün
vaz geçmez olmuş ahındannn...

Hani diyordun ya, Bir kahvaltı yapmalıyız seninle...
Şöyle yeşilliği bolundan...
Şimdi her kahve altında sanki gelecekmişsin gibi...
Ve tutup kolumdan...

Bizi hatırlatacak anıların tümü sende kaldı,
bende sadece düşleri...
Meğer ayrılık çabuk çalacakmış kapıyı...
Ben nereden bileyim böyle işleri?

Gerçi hiç müjdenin sesini beklemedi ki gönül...
Belki de bu yüzden
dut afiyetine ortak eder onu bülbül...

Kaç mevsimi
soğuk avuçlardaki umut çiçekleriyle süsledik de,
bir sonbahar kaldı...
Olsun bekleriz...
Yeter ki unutmadım ve mutlaka bir gün... desin de..

Günlerden pazar ve saat 18.07...
Tüm eşsiz güzellikler gibi,
kimbilir geçmişte bu tarih
hangi unutulmazların tadına erdi?

Ne zaman dünle göndermek istediysek düne ait olanları,
iadeli de değildi, taahütlü de ama
yine de buldu bizleri...
Nasıl boşaltacağız gönlümüzde ağzına dek dolanları?

Şimdi senin olmadığın her yer yaban...
Vallahi inanmam...
Geliyorum desen de, gelsen de yalan...

Ne söylesek boş...
Umut şairin ekmeğiymiş işte...
Yaşam ancak kalem ucuyla hoş...
Yine de hayır aramak lazım galiba her gidişte...