Düşüş. Şiiri - Celal Ogan

Ben; deli divane olmuş,
Yeşilken solmuş,
Sevgi dolu yüreği ıstıraplarla dolmuş,
Pejmürde bir kimseyim.
Yitti beni aydınlatan tebessüm ve giyimim.
Kin ve nefretle doluyum,
Allah'ın acınacak bir kuluyum.
Her yeni gün beni benden alacak,
Yok artık bir durum,beni ben kılacak.
Bir zamanlar bende herkes gibiydim,
Böyle eğildi eyyamım ve giyimim,
O zaman tahsilim,makamımdı beni aydınlatan,
Şimdi ise sokaklarda benim yatan.
Kaldırımlar döşek,
Yamalı paltom yorgan oldu bana,
Bahtsızmışım kaderden yana,
İnsan bildiklerimin,dost sandıklarımın,
Düştüm tuzaklarına yana yana.
Hallaç pamuğu gibi savurudular,
Bir o yana,bir bu yana.
Başka başka dünyalardayım,girdaplardayım.
Ne eşim kaldı,ne çocuğum,ne dayım,
Yine de hayattayım.
Nasıl değişti birden dünyam bilemiyorum,
Olumsuz ne varsa mazimden sileyim diyorum,
Bir türlü silemiyorum.
Tuzaklar kurdular,
Canevimden vurdular beni.
Tüttürmediler ocağımı,aşımı,
Aldılar elimden çocuğumu,eşimi,
Bıraktırdılar işimi,mahvettiler gidişimi,
Yoldurdular saçımı başımı,
Yok ettiler gerçeğimi,düşümü.
Dumanladılar akıllı başımı,
Çocuklaştım unuttum yaşımı.
Sormuyorlar bu garip halimi,
Dinlemek istemiyorlar nedense,
Acı hatıralar anlatan dilimi.
Garip bir haldeyim,pejmürdeyim.
Yaşamım hergün bozulsa da,
Benim için yeni yeni şiirler yazılsa da,
Düştüm bu yola.
Sevgisizim,üşüyorum,
Sokak adamı oldum,sokaklarda dolaşıyorum.
Bu duruma nasıl düştüm bende şaşıyorum.