Düşüş Şiiri - Ümit Şafak

Yokluğunda konuşmaya öyle alıştım ki senle,
ki Yolluğumda hep gülüşünü taşıdım
Kötü şakalar yaptığımda bile.
Sen öle bi yerde durdunki bünyemde
Ne taşıya bildim gittiğim her sevişmeye
Nede bırakabildim bişey olur diye küçük bir Çekmeceye
ama
Gözlerin göz kapaklarıma çakılı olduğundan olsa gerek
Düşmek bir ibadet
ve
Bu düşmek cnm öyle güzel acıtıyorki canımı
İşte bu yüzden hep bakarım gözlerim kapalı...