Düşünüyorum (Makale) Şiiri - Sinan Karakaş

Düşünüyorum
Her evlat babasını sever ben de seviyorum, ben de sevdim. Ama babamı seviyorum diye babamdan korkmuyorum da diyemem. Babamdan korkuyorum çünkü benim yanlış yapma ihtimalim var. Yanlışı zaten yanlış olarak bilsem yapmamaya çalışırım, ama babam yanlışın ne olduğunu biliyor, o nedenle babama göre yanlış olan bana doğru gelebilir. Ben baba olana kadar bu şekilde babamdı çok seviyordum ama aynı zaman da korkuyordum da, korkmam onu sevmeme engel değil, hele yanlışlarımın sonucunun canımı acıtmasıyla, korkum babama olan sevgimi katlayarak artırmaya başlar.
Ben baba olduktan sonra bu defa korkunun yerini mahcubiyet duygusu alır. Babamdan artık korkmuyorum, çünkü ceza alacak yaşımı aştım, ama mahcubiyet duygusu onun gibi olamama halen eksiklerimin var olması, babama karşı beni mahcup konumuna getirmektedir. Babayı sevmek kadar babadan korkmak da o kadar doğaldır.
Allah”ı seviyorum, onun var olduğunu bilmek, varlığımı ve varlığımı devam ettirecek her şeyi bana ihsan eden olduğunun farkına varmak, sevgimi sonsuz kılmaktadır. Allah”ı seviyorum, hem de her şeyden çok, neden mi, varlık adına her ne tanıyor ve biliyorsam, hepsinden çok. Annemden babamdan çok, evlatlarımdan çok, paradan puldan çok, hatta hatta kendimden çok seviyorum. Çünkü biliyorum ki hiçbir şey yokken de o vardı, her şey yok olunca o yine var olacak. İnsan ve Cinler düşünebilen varlıklardır. Diğer varlıkların varlıklarını sürdürmeleri genlerine nakşedilmiş fıtrat çerçevesindedir. Varlıkların var edicisi ile mukayese edilebilecek hiçbir varlık yoktur. O halde ben beni de var ettiği bu varlık âleminde var eden Allah”ı nasıl sevmem. Varlıkları var eden var”ın sevgisi nasıl yaratılmışlara duyulan sevgiyle bir olur. O sevgi tüm yaratılmışlara duyulan sevginin fevkinde olması gerekir düşünen veya düşünebilen varlıklar için.
Allah”tan korkuyorum da, korkmam sevgime engel olamaz ve olmamalıdır. Eğer insan olduğumun farkındaysam, yaratıcının yarattığı varlık olarak kendimi kabul ediyor veya edebiliyorsam sevmem kadar korkmam da doğaldır. Çünkü ben insanım, hata yapma olasılığım yüksek, hata yapan veya yapması muhtemel bir varlığın kendisine ihsan edilen ikramlar karşısında, yaratıcının yaratırken yaratma gayesini belirlediği varlığın gayesi dışına çıkması en azından düşünen veya düşünebilen insan için korkunun, mahcubiyetin, nankörlüğün bir yansıması olarak ortaya çıkması şeklinde görülebilir.
Seviyorum dediğim her ne varsa, hepsi birer birer dünyamdan çekilmekte, bazen de ben onların dünyasından isteyerek veya istemeyerek çıkmaktayım. Dünyamı var eden ve dünyamdan hiç çıkmayan, benim de o dünyadan çıkma ihtimalimin sıfır olduğu bir var üstü var”ı nasıl sevmem.
Descartes”in de dediği gibi ”Düşünüyorum o halde varım” düşünebildiğim için Allah”ı seviyorum, düşünebildiğim için Allah”tan korkuyorum.