Düşünsel Saklambaç Şiiri - Ayşe Uçar

ben hep böyleyim
enerji bolluğu ya da yoksunluğu
evrim geçirmiş trenler gibi
hızlı öfkeli dingin

sığ derinlerde
gökyüzünden uzak
ıssız bir gölet

çığlıkların çarpıştığı
ne çok savaş var içimde
ne çok sessizlik
ağrıların depreştiği bir orman
kâbusların uykuyu böldüğü rüyalar

açlık-lar felaket-ler savaş-lar
kırmızı… kırmızımsı gökkuşağı
gök kuru, yer ıslak kırmızı
ah! dünya

sonsuz yolculuğun son durağı
sırtımdaki kambur

bilmem gerek
içimde büyüyen bir çocuk
onu öldüren zaman
hani ölüyor-ken
çoğalan yaşama dürtüsü
ne büyük zıtlık
kontrolsüz açlık sevgi
kelebeklere kuşlara dağ çileklerine
okyanus yosunlarına

ben hep böyleyim
yağmur sesli kuş
bacaklarını yitirmiş karınca
anasız babasız
bütün soruları cevapsız kalmış
bir (-) iç

düşünsel oyunlar
algısal masallar
hissedilen acılar

farkındayım farkında olmanın-

yaralı bir ceylân gibi… sekerek
ruhsuz yarasalar mağarasına uğruyor güneş
bataklıkta boğulan nehirlere ağlıyor yıldızlar
ateş çemberinden… atlıyor evren

ah! dünya
ah! o çocuklar
gözleri mavi, kahverengi, elâ, yeşil, siyah
nasıl bir çiçek tarlası bu
gözlerim bulut
ağlıyor dağlar

ben hep böyleyim
türkuaz renkli ağıt
yerinde parçalanmış kaya
un ufak toz, eskimiş meşiniyle yırtık sapan
köy yolunda küçük esinti
ağlak bir gelincik

ellerim hasret tomurcuğu
varlığın savaşlarını hiçleyerek
yokluğun hazzını alan dudaklarımsa
aşk sarhoşu...

ben hep böyleyim düşler kölesi
ruhum varlığıma, varlığım ruhuma
ellerim gökyüzüne, yüzüm toprağa
iki çizgi arasında son zambak

ecel gelene kadar yaşamak lazım
karanlığın kuytusunda gölgeler
ve omuz omuza kötüler…

gülümsemek içinse geç cancağızım
haydi saklambaç oynayalım
gün uçurum çığlığı
gece dolunay yangını…

03-08-2014
sobelenmeden önce