Düşünsel Şiiri - Şiir Ağacı

Sen düşsel bir seldin şizofren mahallemin sokoklarından akan
Akarken tüm coşkunla köşe başındaki mazgallara takılan
Mazgallardan çok korkardın
Çünkü mazgallardı seni afiyetle yutan
Sen akarken ben yürürdüm
Veya ben yürürken sen kaçardın içeri botlarımdan
Sonra ayaklarımdan başlıyan bir üşüme
Tüm bedenimi titretirdi zamanla
Hasta olurdum yatak döşek
Yemeden içmeden kesilirdim
Bu sel hastalığıydı düşünsel hastalığımdı
Ve biliyordum tek ilacı vardı bu hastalığın
O da klişeleşmiş bir can kutaran olan zaman