Düşünelim Diyen Kadının Şiiri

Ben çok kırıldım bu mutfakta.
Can kırıklarıma basa basa dolaşıyorsun, yapma.
Kanayan yüreğimin damlaları karışıyor,
Kesik ayaklarının kanına.
Silsem de çıkmıyor lekelerin,
Ne mutfaktan, ne aklımdan.

Evimdin sen benim, yuvamdı yüreğin.
Şefkatinde örgü örer,
Merhametinde fasulye kırardım.
Sevginde çamaşır asardım.
Suskunluğun kurutmasaydı yüreğinin toprağını,
Çiçeklenirdim her mevsimi bahar bilip.

Şimdi kuru dallarımın iki çiçeğine su veriyorum,
Çatlayan toprağımın gözyaşlarıyla.

Kar fırtınasında bir yaz yaşamaya çalışıyorum,
Yaz sıcağında kışlar saklıyorum yüreğimde.

Ölümde yaşıyorum, yaşayarak ölüyorum kabrinde.
Ah ediyorum, can kırıklarım içime battıkça.
İçim kanadıkça kırıyorum seni,
Kırdıkça batıyorum kendime.

Yalvarırım, yabancı iklimlerin seraplarından kurtar beni.
Derle, toparla kırıntılarımı bu kurtlar sofrasından.

Ben koştukça bitiyor nefesim.
Öldür artık bu süregelen ölümümü.