Güneşlikleri sımsıkı asacağım tepeden. Dişlerim gibi kenetli, kementli olacak hepsi.
Tek söz çıkmayacak esrik zamanlara dair ağzımdan. Çıksa çıksa menteşesi tutuk bir pencerenin gıcırtısına benzeyecek.
Hayır, ne sitem edeceğim artık ne de üzüleceğim. Yalnız ruhların, birbirini gün ışığına çıkarması diyeceğim buna… Bu çok iyi niyetli bir düşünce bile olsa. Belki yalan, belki yanlış durumlara kahrederken…
Düşler; kaç tozlu ruhu tavan arasından indirmeye devam edecek daha… ki, ve dahi, öyle böyle değil” hangi bağlaç uyarsa buraya, gerçeğin ilmeğini örmeye devam edip, duracak gecelerin karanlığından.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
