Düşünce Seli Şiiri - Abdullah İnaler

Gece
suskun ve yalnız
siyah mı siyah
içeride bir ışık ölü gözlü
sanki akşam karanlığı basmış
uyku tutmuyor beni nedense

gözlerim dalgın
üzerimdeki ranzaya
düşüncelerimi nakışlıyor
bir türlü uyku tutmuyor işte
yitirdiklerimi düşünüyorum
özgürlüğümü ve sevdiklerimi

hafiften gıcırdıyor bazen ranzalar
ah diyor oh diyor bir tutuklu
kuşkusuz bir şeyler sayıklıyor
Karşı dip ranzadaki ise
horul horul uyuyor

bakıyorum da hiç değişmeyen
kirli, badanası dökülmüş
duvarlardaki
çıplak kadın resimleri bile solmuş

zaman ağır adımlarla gidiyor
öyle ya
biz de peşinden onun
ta ki bırakıncaya dek biz onu

uzanmışım yatıyorum
hem de up uzun
yaşamını yitirmiş bir kavak ağacı gibi
yalnızlığımın tek dostu
öksürük ve inleme sesleri bu odada ki

bugün mide kanaması geçiren
bir arkadaşımın boş yatağına bakıyorum
o da yalnız benim gibi bu gece
yoksun dostundan
paylaşıyor yalnızlığını ranzayla sessizce

hafiften volta sesleri geliyor dışardan
kuşkusuz bir voltalıyor yalnızca
öyle ya onu da uyutmuyor düşünceleri
içinden silip atamadığı tüm sevdikleri
düşünüyordur karısını, çocuğunu
yahut ta anasını, sevgilisini
ve memleketinde açmaya başlayan
bahar çiçeklerini
buram buram özgürlük kokan her nefeste

pencere hafif açılmış
yağmur taneleri uyumlu bir sesle
çam ağaçlarını okşamaya devam ediyor
ağacın dibinde zulalanmış nöbetçi asker
‘’sivas ellerinde sazım çalınır diyor’’
ve başlıyor postallarıyla
gecenin sessizliğini ezmeye

bende geceni üçünde
koğuşu dumana boğuyorum
ve ciğerlerime dolduruyorum
tutsaklığımı ve sensizliğimi

23 mart 1975
Eskişehir askeri cezaevi