Düşüme Uğradın Şiiri - Kasım Kobakçı

Gece, düşüme uğradın, ne iyi,
Yine bana dönük değildi, o bakışın,
Yanındaki yârin, yüzüne odaklanmıştın,
Diğer eşinin, çehresine de değildi,
Ben ise, senin varoluşunun sevincini,
Zavallılık ve gurursuzlukla beraber tattım,
Asıl mesele, yalnızca seni seyretmek miydi,
Evet benim için, senin hayatta olduğunu,
Duyumlamak, uzaktan bir kez görmekten ibaretti,
Bu bir utanç mıydı,
Değildi,
Ben bundan öte, farklı bir şey,
Talep etmedim ki senden.
*
Ben, şerefimden taviz vermedim ki,
Ben sana, yalnızca sana,
Evren sahnesindeki, son günde,
Gizlice gönül verdim,
İşte hepsi bu,
Sana, hiç kavuşamayacak olan ben,
Buna rağmen, ben seni,
O iki kadından, daha derin,
Bağlandım yüreğimden.
*
Uzakta bir yerde, davul sesi kederli yankılanır,
Çünkü bilirim ki sen,
Sonsuza dek, erişilmez bir düşsün,
*
Yalnızca, gölgeni izledim yollarda,
Sessizliğim, binlerce kelime fısıldadı,
Bu aşkın bedeli, hep mahrumiyet oldu,
Ama bu his bile, bir lütuftu sanki.
*
Adını anmadım, sesimi çıkarmadım hiç,
Sırrım toprak altında, saklı bir tohum gibi,
Yeşermeyecek bir umudun, en saf halisin.
*
Zaman dursun o anın içinde, kalsın isterdim,
Senin, farkında olmadığın bu sevgi,
Bana, en büyük hazinedir.
*
Irak bir diyarda vurulan, o tokmağın sesi,
Kalbimin sana olan, bitmeyen vuruşudur,
Ve ben bu mesafeyi bile, değerli bilirim.