Düşüm Bozum Zamanı Şiiri - İsmail Okutan

(Ortadoğu’da kimi zaman yürekleri kimi zaman bedenlerii yangınlara tutulan tüm savaş çocuklarına ithaf ediyorum.)

Bilirim bu çile yakar, yıkar yüzünü
Bütün kalpleri viran eylemiştir
Savaştan artakalan annelerin hüznü,
Sana baktıkça ey ıstırap yüklü çocuk
Berrak bir ırmak coşardı yüreğimde.

Çocuklar savaşta ölünce
Kıpkızıl kanlara bulanarak
Kırmızı bir ölümüdür artık dünyanın
Gözlerine kanlı yaşlar dolar güneş ile ayın
Kalpsiz bedenleri hantallaşır iyice insanların

Çocuklar ölünce savaşta
Taşlaşmış kalplere çarpıp geri dönen çığlıklar kopararak
Hayattan koparlar insanlıkla beraber
Kimyası merhamet olan melekler girerler savaş koridorlarına
Çocukların kalbindeki o büyük ruh
Azameti getirirler hayata
Aklı getirirler insanların kafatasına
Azık olarak vicdanı doldururlar sefer tasına
Çocuklar ölünce savaşta, merhamet de öldü
Kim kurtaracak dünyayı savaşın elinden?
Kim kurtaracak hayatı ölümün elinden?

Çorak topraklara akan ırmak olurdun
Felluce’nin, Halep’in, savaşta her yurdun
Öksüz ve yaralı serçeleri gelip içerdi suyundan.
Sevgi olurdun kırık gönüllerimize,
Ey sevgili!

Ben de çocuk tadında çocuk olmak
Okul tadında okul okumak istiyorum.
Oyuncaklarım yasaklandı dünya çapında
Serbest dolaşım hakkı verildi zulme ve haksızlığa
Mutluluk denilen şey benim hüznümdü her zaman
Özgürlük tutsak edildi içimde.

Biraz sevilmek karşılığında
Bütün kalbimi verdim size.
Azıcık şefkat karşılığında
Bütün bedenim itaat etti emirlerinize.

Açıklayabileceğim bütün duygularımı
Açıklamalıyım,
Aklım başımdayken.
Yoksa ay tutulması gibi
Tutulur kalbim savaşlarda.
Hiç bir engelim yok,
Söyleyebileceğim tüm acıklı türküleri
Söylemeliyim.

Ben de çocuk tadında çocuk olmak
Okul tadında okul okumak istiyorum.
Ben de sevgi tadında yaşamak
Mutluluk katında oturmak istiyorum.